Elke dag zie ik het gebeuren, van dichtbij. Als bestuurder van een kleine thuiszorgorganisatie zie ik hoe zorgverleners zich dag in dag uit inzetten met hart en ziel. Ze stappen ’s morgens vroeg hun ronde in, vaak nog voor de zon opkomt, en maken het verschil in het leven van wie zorg nodig heeft. Maar telkens opnieuw botsen ze op muren die er niet zouden mogen staan.
Ons zorgsysteem is vastgelopen in structuren die eerder in euro’s denken dan in mensen. Budgetten, procedures: ze bepalen steeds vaker wat wel en niet kan. Maar zorg laat zich niet in vakjes duwen. Geen twee patiënten zijn hetzelfde, geen twee situaties vragen exact dezelfde aanpak. Toch wordt er zelden echt geluisterd naar wat patiënten, mantelzorgers en zorgverleners zelf nodig hebben.
En dat is pijnlijk. Want goede zorg begint met menselijkheid. Met tijd om te luisteren, ruimte om aan te passen, vertrouwen in het oordeel van de mensen op het terrein. Nu moeten verpleegkundigen vaak meer verantwoorden dan verzorgen. Mantelzorgers lopen op hun tandvlees. En mensen in nood vallen soms letterlijk tussen de mazen van het net.
Daar lig ik wakker van. Omdat ik weet dat het anders kan. Omdat ik elke dag zie hoeveel potentieel er is, hoeveel engagement, hoeveel warme, deskundige zorgverleners klaarstaan, als het systeem hen tenminste de kans geeft om te doen waar ze goed in zijn.
Zorg moet beter kunnen. Menselijker, eenvoudiger, rechtvaardiger. Niet uit luxe, maar uit noodzaak. Want vroeg of laat hebben we allemaal zorg nodig. En dan willen we een systeem dat er echt is voor ons, niet andersom.