Ik ben 65-plus, en dat was niet meteen iets waar ik graag mee te koop liep. Lang heb ik het voor mezelf weggeduwd, dat etiket van ‘oudere’. Alsof dat automatisch betekent dat je uitgerangeerd bent, je rol hebt gespeeld, plaats moet maken. Maar weet je wat? Ik ben het beu om te doen alsof ik aan de zijlijn sta. Want ik sta er nog. En ik ben lang niet alleen.
Ouder worden is geen zwakte. Het is kracht, opgebouwd uit ervaring, levenslessen en doorzettingsvermogen. Het is elke dag opstaan met de overtuiging dat je nog iets bij te dragen hebt. En dat hebben we, als grootouders, als vrijwilligers, als mantelzorgers, als actieve burgers. Wij zijn geen ‘last’, wij zijn een fundament van deze samenleving.
Toch voel je het telkens weer: een subtiele vorm van wegkijken, minimaliseren, onderschatten. Alsof je mening minder telt, je tempo te traag is, je dromen niet meer relevant zijn. Dat pik ik niet meer. Ouderen verdienen een volwaardige plek. Geen dankjewel en een bloemetje één keer per jaar, maar échte inspraak, échte waardering en échte kansen om mee te blijven bouwen aan de wereld rondom ons.
We worden allemaal ouder, en dat zou geen bedreiging mogen zijn, maar een gedeelde verantwoordelijkheid. Als we vandaag geen werk maken van een samenleving die ouderen respecteert en betrekt, dan zullen de ouderen van morgen ook tegen die muur botsen.
Dus ja, ik ben ouder. En nee, ik ben nog lang niet klaar. Geef ons ruimte, geef ons stem, geef ons waardigheid. Want oud is allesbehalve out. Oud is kracht. En we laten ons niet wegzetten.